γράφει Χριστιάνα Αθανασιάδου
Και αυτό το κείμενο ξεκινάει με ένα οξύμωρο: τους τελευταίους 4 (μην πω 5 μήνες) η ζωή μου είναι πολύ συγκεκριμένη, δουλεύω πολύ, χωρίς σταθερό πάντα ωράριο, φυσικά και χωρίς τις κατάλληλες πάντοτε συνθήκες, καθώς οι περισσότερες ενασχολήσεις μου είναι κατεξοχήν δια ζώσης. Σε μία κανονικότητα λοιπόν, που ναι μεν δεν έχω ακόμα συνηθίσει, έρχονται 30 ώρες να μου θυμίσουν ποια είναι η κανονική (μου) ζωή. Η αντίθεση φυσικά, έγκειται στο γεγονός πως στην Αθήνα ταξίδεψα για δουλειά. Yoke, σ'ευχαριστώ που με πήγες στην Αθήνα!
Όταν με προσκάλεσαν στο TEDxNtua ενώ γνώριζα πόσο τιμητική πρόταση είναι και πόσο όμορφη εμπειρία θα μπορούσε να είναι, η πρώτη μου σκέψη, που έγινε και κάπως σχεδόν αυτόματα, ήταν "και πώς θα πάω τώρα εκεί;" , "θα γίνουν οι εκδηλώσεις δια ζώσης;" , "ποια θα είναι η βεβαίωση μετακίνησης;". Καθόλου του στύλ μου όλα αυτά, αλλά η δύναμη της πλέον συνήθειας.
Little throwback: τη στιγμή της απογείωσης του αεροπλάνου, πέρα από το ότι συγκινήθηκα και ένιωσα μία λυτρωτική ενέργεια, θυμήθηκα τον Ιανουάριο του 2020. Λίγο πριν ξεκινήσει η εποχή του lockdown. Τότε ζούσα ακόμα στην Ισπανία <3, δεν είχα δει συγγενείς και φίλους για πολύ καιρό και θυμάμαι πως είχα κάνει ολομόναχη γιορτές.
Έκανα ένα καθυστερημένο christmas break και θυμάμαι πως μέσα σε έναν μήνα είχα κάνει 7 πτήσεις! Μόνη. Χωρίς να φοβηθώ. Χωρίς δεύτερες σκέψεις. (Και χωρίς βεβαίωση μετακίνησης). Και φάνταζε τελείως λογικό! Συγκινήθηκα κάνοντας αυτόματα την σκέψη πως οι συνθήκες με χωρίζουν από πράγματα που αγαπώ, ή συνήθιζα να κάνω, το αεροπλάνο έγινε αυτόματα ένα σύμβολο στο μυαλό μου, συμβόλιζε την ελευθερία και την επιλογή της μετακίνησης, που μας έχει και συνεχίζει να μας στερείται.
Όταν τελικά, έφυγα από τη Θεσσαλονίκη το πρωί του Σαββάτου ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, όχι απαραιτήτως γιατί δεν ήμουν καλά, αλλά πολύ περισσότερο γιατί μου είχε λείψει η μετακίνηση, η ανανέωση, ο αυθορμητισμός και η γνωριμία με νέους ανθρώπους, ένα ποτό στις 23.00. Μόλις έφτασα στην Αθήνα, είχε μία ηλιόλουστη ημέρα, ετοιμάστηκα και κατευθύνθηκα προς το κτίριο Αμαλίας 36, που θα γίνονταν οι σχετικές εκδηλώσεις. Ακολούθησαν οι πιο νορμάλ ώρες των τελευταίων πολλών μηνών. 30 ώρες κανονικής και συνεχόμενης ζωής. Όχι στο σπίτι, έξω! Εκεί που έχουμε συνηθίσει να ζούμε τέτοιες ημέρες.
Στην επιστροφή, παρατηρούσα όλες τις λεπτομέρειες στο αεροδρόμιο, ακόμα και τη συμπεριφορά του ίδιου μου του εαυτού στο χώρο του αεροδρομίου. Ήταν από τις φορές που δε με ενόχλησε καθόλου η ουρά, η πεσμένη μπαταρία του κινητού ή η καθυστέρηση της πτήσης. Ήταν η φορά που θα θυμάμαι πως πήγα στην Αθήνα και πήρα σουβενίρ, για να θυμάμαι τις 30 ώρες κανονικής ζωής, μετά από 1 χρόνο. Να θυμάμαι πως ακόμα και 25' στον αέρα δεν είναι καθόλου δεδομένα!
Με την Ελίνα Συρρή μετά το διάλογο μας.
[ευχαριστώ πάρα πολύ TEDxNtua και Cocomat hotels για την φιλοξενία]
Μπορείτε να δείτε το διάλογο μας, στο πλαίσιο των καινοτόμων δράσεων TedXDialogues εδώ.
