Ένα κείμενο για την Ημέρα της Γυναίκας.
γράφει η Δήμητρα Χατζηβασιλείου
Από την αρχή της σχέσης μας ο Χρήστος συνηθίζει να μου στέλνει λουλούδια στην Ημέρα της Γυναίκας, ποτέ δεν κατάλαβα τον λόγο, άλλωστε είναι ο ίδιος Χρήστος που θεωρεί τη γιορτή των ερωτευμένων μια εμπορική γιορτή, που δεν έχει νόημα να κάνουμε κάτι ξεχωριστό.
Είναι αφιερωμένη η 8η Μαρτίου στις γυναίκες ως μια ακόμα ευκαιρία για καταναλωτισμό, για δώρα και λουλούδια;
Αν κάνω την ερώτηση στον εαυτό μου, η μοναδική απάντηση που θα μπορούσα να δώσω είναι «Όχι». Η θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία μεταβάλλεται κάθε στιγμή και σε κάθε εποχή με αργούς ρυθμούς...
Οι αργοί ρυθμοί είναι μια σταθερά βαθιά ριζωμένη μέσα στη συνείδησή μου και επιβεβαιώθηκαν μόλις χθες που διάβασα ότι έρευνες Πανεπιστημίων Κοινωνικών Επιστημών εκτιμούν πως θα μπορούμε να μιλήσουμε για ισότητα των φύλων σε 300 χρόνια από σήμερα. Πόσο αποθαρρυντικό ακούγεται στα αυτιά μου, αν σκεφτώ πως τα τελευταία 300 χρόνια οι δυτικές κοινωνίες πέρασαν από τη προβιομηχανική εποχή στην τέταρτη βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση;
Είναι πιο δύσκολο να ξεριζώσουμε όλες τις μισογυνικές αντιλήψεις, όλες τις απαρχαιωμένες προκαταλήψεις και να ζήσουμε ισότιμα απ'ότι να κατασκευάσουμε δορυφόρους;
Είναι ανόητο να μη θέλουμε να δούμε τον σεξισμό και την ανισότητα παντού γύρω μας. Από την αρχαιότητα η θέση της γυναίκας δεν ήταν ίδια μ'αυτήν του άντρα, η γυναίκα δεν μπορούσε να είναι αρχηγός μιας κοινότητας, βασίλισσα, δεν υπάρχει και θηλυκός τύπος για τη λέξη "άναξ", ούτε στρατηγίνα στην αρχαία Σπάρτη, ούτε πολιτικός στην Αθήνα του Περικλή. Φαίνεται παρωχημένο αυτό που γράφω και μιας περασμένης εποχής, όμως δεν είναι διότι η πρώτη γυναίκα πολιτικός στην Ελλάδα εκλέχτηκε μόλις το 1953 -κι ακόμη ο όρος βουλευτίδα δεν έχει καθιερωθεί τα αξιώματα είναι αντρικοί όροι- ενώ η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην Ευρώπη είναι η Σιδηρά κυρία, η Θάτσερ που εκλέχτηκε το 1979.
Η ιστορία της χειραφέτησης των γυναικών και το φεμινιστικό κίνημα ξεκίνησαν από τα κάτω. Από τα κάτω εννοώ τις εργάτριες των κατώτατων κοινωνικών ομάδων που δουλεύουν στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας στην Αμερική και σαν σήμερα το 1857 κατέβηκαν σε απεργία -σε αναλογία της σημερινής ημέρας- για να διεκδικήσουν δεκάωρη εργασία και ίσα μεροκάματα με τους άντρες που βρίσκονταν στις ίδιες θέσεις εργασίας. Ακόμη και σήμερα, οι γυναίκες διεκδικούν μισθολογική ισότητα με τους άντρες ομόλογους τους. Το πολύ μακρινό 1908 στην πόλη της Νέας Υόρκης αντηχεί το σύνθημα "Ψωμί και Τριαντάφυλλα" από γυναίκες διαδηλώτριες που απαιτούν οικονομική ασφάλεια και ποιότητα ζωής, -κάπως έτσι μετωνυμικά η σημερινή μέρα γεμίζει με φαγητό και λουλούδια από γυναίκες που θεωρούν πως όλα πλέον τα έχουμε εξασφαλίσει-.
Η σημερινή μέρα είναι εδώ για να φωτίζει όλους τους αγώνες που έγιναν για να φτάσουμε στο σήμερα, για να είμαστε όσα εμείς θέλουμε, για να μην υπολειπόμαστε πάντα σε κάτι, για την αυτοδιάθεσή μας, για την ανεξαρτησία μας και ταυτόχρονα για να μας υπενθυμίζει πόσους αγώνες έχουμε μπροστά μας μέχρι που η Ημέρα της Γυναίκας θα έχει μόνο έναν συμβολικό χαρακτήρα υπενθύμισης.
Εγώ που η γυναικεία μου φύση δεν είναι καθόλου στερεοτυπική και που μέσα από εσωτερικούς αγώνες προσπαθώ να ισορροπώ και να μην παγιδεύομαι επειδή δεν είμαι και τόσο comme il faut, τόσο κομψή και λεπτεπίλεπτη, τόσο διακριτική, τόσο σέξυ, τόσο νοικοκυρά, ευχαριστώ που τα λουλούδια δε σημαίνουν ματαίωση των αγώνων, αλλά υπενθύμιση αγάπης της δικής μου γυναικείας φύσης.