Jubilee in Thessaloniki
|Jubilee, μία γιορτή, ένα οδοιπορικό αναμνήσεων. Μία ιδέα της Μαίρης που έγινε μία στήλη του YOKE. Η λέξη μεταφράζεται ως "special anniversary". Για εμάς, είναι απλώς η ειδική γιορτή, η ευκαιρία να γιορτάσουμε μέρη, αναμνήσεις, ταξίδια, αγαπημένες στιγμές. Πρώτα να τις θυμηθούμε και μετά να τις καταγράψουμε.|
Jubilee - the blog edition
Το αεροπλάνο προσγειώνεται και η ανυπομονησία μεγαλώνει. Το κινητό δονείται και το πρώτο μήνυμα ανοίγει την αυλαία του καλωσορίσματος ‘’σε περιμένουμε για να κατεβούμε κέντρο’’. Σε λίγο αριβάρει το δεύτερο μήνυμα ‘’όταν φτάσεις στο ξενοδοχείο πάρε με τηλέφωνο’’ και τρίτο ‘’θα πας κατευθείαν λιμάνι;’’ και η γεμάτη ειδοποιήσεις οθόνη υποδέχεται και το τέταρτο μήνυμα που πλέον παίρνει την πρώτη θέση στην σειρά ‘’τα παιδιά από το φεστιβάλ σε περιμένουν’’.
Το ταμπελάκι που γράφει το όνομα μου ξεπροβάλλει στα χέρια δυο χαμογελαστών εθελοντών. Δεν γνωριζόμαστε, αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο νιώθουμε τυχεροί που βρήκαμε ο ένας τον άλλο. Οι πόρτες της εξόδου ανοίγουν και ούτε οι μάσκες δεν μπορούν να κρύψουν την οικειότητα της στιγμής, εκεί που νέα και παλιά πρόσωπα, ανεξαρτήτως φάσης ή ιδιότητας, βρίσκονται στην ίδια πόλη έχοντας την ίδια φαγούρα, την φεστιβαλική. Μας είχε λείψει. Ο ενθουσιασμός όλων στην ατμόσφαιρα είναι διάχυτος.
Mary´s instagram feed: @marryretsina
Το αμάξι μας πήρε τον δρόμο προς την πόλη και δειλά δειλά άρχισε να δημιουργείται μια υπερβολικά άνετη ατμόσφαιρα ανάμεσά μας, σαν να ήμασταν φίλες. Δίπλα μου, η Θέμις Μπαζάκα, νέο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του φεστιβάλ, μπροστά η Χριστίνα Μπίθα, δημοσιογράφος της Cosmote Tv και στο τιμόνι η πιο χαμογελαστή εθελόντρια, η Στέλλα. Οι τυπικότητες χάθηκαν και οι ιστορίες, τα κουφά σκηνικά, οι εμπειρίες, τα αγγίγματα και τα άπειρα γέλια γέμισαν κυριολεκτικά το αυτοκίνητο, το οποίο έκοβε συνεχώς ταχύτητα για να χαρίσει λίγο περισσότερο χρόνο σε αυτή την συντροφια. Κάναμε την πρώτη στάση και δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πόσο ανακουφιστικό είναι, ειδικά σε τέτοιους παγκόσμιους καιρούς, να γνωρίζεις ανθρώπους που φαινομενικά δεν έχεις τίποτα κοινό, κι όμως, αυτή η σύνδεση που δημιουργήθηκε σε εκείνα τα τριάντα λεπτά χωροχρόνου ήταν αρκετά για να βρουν τον δρόμο προς το κουτάκι που γράφει ‘’ ευχάριστες αναμνήσεις’’ μέσα στο μυαλό μου. Η Θέμις κατέβηκε πρώτη αποχαιρετώντας μας με την ατάκα ‘’και όπου με δείτε ελάτε να μου μιλήσετε ε’’.
Γιατί αυτό είναι το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, τα πρόσωπα του.
Μπήκα στο γραφείο τύπου στο Λιμάνι και όλα ήταν γνώριμα, οι φίλοι του φεστιβάλ, τα πρόσωπά τους ήταν εκεί να με καλωσορίσουν, να μου δώσουν την φετινή τσάντα με το πρόγραμμα, γιατί έτσι ξεκινάει η ιεροτελεστία του φεστιβάλ, να ανταλλάξουμε σκονάκια για τις ταινίες, να πούμε όλα μας τα νέα, να θίξουμε τα σημαντικά της καθημερινότητας μας, και στο τέλος να μου ευχηθούν ‘’καλό φεστιβάλ’’, αυτή τη φορά από κοντά.
Προχωρώντας προς την έξοδο, μέσα στο ομιχλώδες και υγρό τοπίο της Θεσσαλονίκης, σκεφτόμουν ότι όταν ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά με το φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, υπήρχε μέσα μου μια αίσθηση ότι τα φεστιβάλ είναι μόνο για αυτούς που τα καταλαβαίνουν, για μια σινεφίλ κλίκα που θεωρεί ότι μόνο αυτή μπορεί να απονοηματοδοτήσει τις μεγάλες εικόνες. Ζώντας όμως σε αυτή την πόλη για πέντε ολόκληρα χρόνια συνειδητοποίησα ότι το φεστιβάλ, είναι σαν έναν κύτταρο που κρατάει σφιχτά στον πυρήνα του ένα κινηματογραφικό DNA, φτιαγμένο από όνειρα, ελπίδα και αποδοχή.
Και αυτές οι ποιότητες δεν ανήκουν σε καμία κλίκα. Γιατί το φεστιβάλ το κάνουν οι άνθρωποι του, όχι μόνο οι ταινίες του.
Και τελικά για αυτούς επιστρέφεις ξανά και ξανά. Για τον εθελοντή που το πόστο του εδώ και δέκα χρόνια είναι στην είσοδο του εμβληματικού Ολύμπιον για να τσεκάρει τα εισιτήρια, για τον δημοσιογράφο που αγαπάς να διαβάζεις τις ανταποκρίσεις του από το φεστιβάλ, για εκείνους που φέρνουν το όραμα τους στην Αγορά και το μοιράζονται μαζί μας, για τους καλλιτέχνες που μέσα από τα έργα τέχνης δίνουν άλλη διάσταση στις σπουδαίες ταινίες. Για τους φίλους που μένουν στον βορρά, αλλά και αυτούς που ταξιδεύουν για να βρεθούν μαζί σου σε αυτές τις αίθουσες, για τον Ορέστη, για την Ελίζ, την Δήμητρα, την Τίνα, την Νατάσα, τον Χρήστο, την Μαρίνα, την Χριστιάνα, τον Παναγιώτη και όλα τα πρόσωπα που συνθέτουν ένα φεστιβάλ που είναι για όλους. Ένα φεστιβάλ που σε αγκαλιάζει χωρίς να σε κρίνει.
Το 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι γεγονός! Οι επόμενες ημέρες θα ήταν μαγικές, γεμάτες με συζητήσεις, προβολές, αγωνία να προλάβεις να πας εγκαίρως από την Αποθήκη Γ’ στο Ολύμπιον και πίσω. Αυτές τις 10 μέρες αυτά είναι τα άγχη μας, να επιλέξουμε την πιο εντυπωσιακή προβολή, να απορροφήσουμε την ενέργεια από τις συζητήσεις και τις ανοιχτές εκδηλώσεις, να δούμε ανθρώπους που τα τελευταία δύο χρόνια χάσαμε τα κοινά λημέρια μας.
Thank you TIFF62! ❤️ Until we meet again!
