Μία εβδομάδα γεμάτη από πακέτα για καλό σκοπό.
Είναι μετά τις 00.00, αλλά αν δεν σας τα πω τώρα και ξημερώσει η επομένη δεν ξέρω αν θα προλάβω, αύριο έχω πολλές παραδόσεις.
Τώρα που η βδομάδα φτάνει στο τέλος της και έχοντας ήδη συναντήσει πολλούς από εσάς, θα παραθέσω ορισμένες από τις σκέψεις μου για τα γεγονότα των τελευταίων πλέον εβδομάδων. Η θλίψη μας μεγάλη μπροστά στις φυσικές καταστροφές που προκλήθηκαν. Ο πόνος μας ανείπωτος μπροστά στα πρόσωπα των ανθρώπων που έχασαν τα πάντα. Η οργή μας... ας αποφύγω να την εξηγήσω εδώ και τώρα. Ζώα, άνθρωποι, δάση που αφανίστηκαν. Άδικα.
Ήμασταν διακοπές, όπως και πολλοί άλλοι, όταν ξέσπασαν οι πυρκαγιές. Στην αρχή, όλοι ξεστομίσαμε με πικρία και σχετική ευκολία ένα "κάθε χρόνο τα ίδια", αλλά όχι. Δεν έχουμε άλλο χρόνο, δε γίνεται να αφήσουμε το χρόνο και κάθε χρόνο να μην αλλάζει προς το καλύτερο. Δε δέχομαι πως δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας και την ανεπάρκεια μας. Δε δέχομαι το λάθος της στιγμής και την κακή οργάνωση, όταν καίγεται το σπίτι μου και το σπίτι σου δεν μπορώ να δεχτώ πως κάποιος άλλος εκλογικεύει και δικαιολογεί την κατάσταση. Και δεν θα κάνω αυτό που δε δέχομαι. Θα αλλάξω.
Όσο ήμουν στην Κέρκυρα, λοιπόν, ήταν το πρόγραμμα έτσι που δεν παρακολούθησα πολύ τις ειδήσεις και τις πρώτες εξελίξεις. Αμέσως μετά, συνέχισα το tour μου σε ένα χωριό λίγο έξω από την Άρτα με καλούς φίλους και εκεί βρήκα τον χρόνο να αντικρύσω την πραγματικότητα. Πολλά μέτωπα, 40 βαθμοί Κελσίου, απανωτοί εμπρησμοί ακόμα και μέσα στις πόλεις μας, ανασφάλεια, αποπνικτική ατμόσφαιρα και απελπισία.
Ξαφνικά νιώσαμε έναν κόμπο στο στομάχι. Το vacation mode was paused. Δεν ένιωθα πως μπορώ να συνεχίσω να πίνω τσιπουράκια δίπλα στο κύμα, ενώ η χώρα μας καίγεται. Φυσικά και ειλικρινά, no judjement σε όποιον το έκανε. Μην ξεχνάμε πως έχουμε διανύσει μία πολύ δύσκολη χρονιά, ο καθένας κουβαλάει το δικό του φορτίο και η άδεια διαρκεί μόλις κάποιες ημέρες. Άσε που δεν ξέρουμε τι έπεται! Για να είμαι ειλικρινής είχα και η ίδια πολλή ανάγκη για διακοπές και να κλείσω το κινητό, αλλά αυτός ο κόμπος και οι τρομακτικές εικόνες άλλαξαν τα πλάνα. Προσπαθούσα να ακολουθήσω την ροή των ειδήσεων, το ΥΟΚΕ να κάνει ό,τι μπορεί για να ενημερώνει την κοινότητα του, να ξεσκαρτάρουμε τα fake news και να βοηθάμε όντας παρόντες στην κατάσταση για τις πολύ κρίσιμες ημέρες.
Την επομένη, Δευτέρα ήταν, ακυρώσαμε την Λευκάδα! Είχαν περάσει και κάποια πυροσβεστικά αεροπλάνα πάνω από το κεφάλι μας την προηγούμενη μέρα, κάπως ταραχτήκαμε και δεν είχαμε διάθεση για μετακινήσεις. Νιώθαμε μία ανασφάλεια την οποία ίσως νιώσατε κι εσείς. Νιώσαμε μία ανασφάλεια στην πατρίδα μας. Νιώσαμε πως σήμερα είναι η Εύβοια, αύριο θα είναι η γειτονιά μας. Νιώσαμε την απόγνωση τους... σα να ήταν δική μας.
Η αγκαλιά του κόσμου απαλύνει. Οι εικόνες των εθελοντών και η προθυμία πολλών να προσφέρουν ό,τι μπορούν έφερε την ελπίδα στο προσκήνιο. Είχε ο ένας τον άλλον, κάτι το οποίο σίγουρα απαλύνει τον πόνο και φέρνει λύσεις, δεν είναι, όμως, η λύση...
Βλέποντας τη μεγάλη κινητοποίηση εθελοντών και εταιρειών, θυμήθηκα μία κούτα που είχα αφήσει στο σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Είχε περίπου 100 τεμάχια από το summer book (τελικά ήταν γύρω στα 85, γιατί είχαν πραγματοποιηθεί αγορές και όσο απουσίαζα από το γραφείο). Έτσι αυθόρμητα, μου γεννήθηκε η ανάγκη να μην περιμένω να πουληθούν. Κάτι άλλο προείχε. Αποφάσισα πως αν φύγουν όλα τα τεμάχια, τα έσοδα θα δοθούν στους πυρόπληκτους. Γι αυτήν την κολλεξιόν, κόπιασα πολλούς μήνες, μάζεψα χρήματα για να την προχωρήσω, δούλεψα αρκετό καιρό και γι αυτό είναι η αγαπημένη μου ως τώρα.
Είμαι ευγνώμων που το project μου εξελίσσεται σε μία μικρή επιχείρηση και έχει ανθρώπους που το αγαπάνε σαν δικό τους, αλλά είμαι ενθουσιασμένη που βρέθηκε σε θέση να προσφέρει σε κάποιον που το έχει ανάγκη. Είμαι περήφανη που κερδίσαμε την εμπιστοσύνη σας κι εσείς τη δική μας.
Έτσι, ενώ εγώ ήμουν κάπου στην Πρέβεζα το ΥΟΚΕ ξεκίνησε να κάνει το καλύτερο που μπορεί και σε λιγότερο από μία εβδομάδα συγκεντρώθηκε το ποσό, που είχαμε θέσει ως στόχο. Προκειμένου να αποφύγετε τα μεταφορικά έξοδα αποφάσισα να σας συναντήσω έναν έναν στη Θεσσαλονίκη ξεχωριστά.
Μπήκα στο σπίτι 15αύγουστο απόγευμα, άνοιξα τον υπολογιστή και είχατε ήδη παραγγείλει γύρω στα 40 summer book (240 ευρώ για τους πυρόπληκτους) και την άλλη μέρα θα άρχιζα τα ραντεβού με όλους εσάς που ήσασταν στην πόλη.
Δεν σας έχω δει ακόμα όλους, αλλά νιώθω την ανάγκη να σας ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη, για την πρόθεση σας να με διευκολύνετε και να συναντηθούμε σε βολικό μέρος, για τη ζεστή σας ανταπόκριση, για τα λόγια και τις πράξεις. Υπήρξαν μέρες αυτήν την εβδομάδα που από τα Λαδάδικα έφτασα στη Βούλγαρη και πάλι πίσω, αλλά ήταν για καλό! Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω την κοπέλα της Speedex που άνοιξε και αντίκρυσε ένα χάος από πακέτα και άρχισε να τα κλείνει μαζί μου για να μην φύγουν μετά από 24 ώρες. Για μένα αυτή εβδομάδα ήταν η αφορμή να καταλάβω πως όντως έχουμε ο ένας τον άλλον. Yoke means connection. Είστε δύναμη!
*Θα ενημερωθείτε για την εξέλιξη της δράσης μόλις έχουν γίνει και οι τελευταίες πληρωμές. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού με ασφάλεια και ισορροπία.