"Αποβιβαστήκαμε τέσσερις το ξημέρωμα μέσα σε μια μπάλα σκοταδιού, με τα μοναδικά φώτα αυτά το πλοίου, να μας δείχνουν τον δρόμο. Δεν υπήρχε τίποτα τριγύρω, μόνο ένα ταβερνάκι στο λιμάνι στο οποίο μελλοντικά θα έτρωγα από τα καλύτερα ψάρια της ζωής μου. Το μοναδικό λεωφορείο του νησιού μας άφησε στην χώρα και από εκεί κατευθείαν στα δωμάτια για ύπνο.
Το πρωί ξυπνήσαμε μέσα σε ένα θαύμα. Περπατήσαμε μέχρι την πλατεία του νησιού, περικυκλωμένες από το καθαρό μπλε του πελάγους και κατακλυσμένες από εκείνη την αίσθηση του ταξιδιώτη που θέλει να χωρέσει όσες περισσότερες εικόνες μπορεί στα μάτια του. Η ατμόσφαιρα είχε μια αίσθηση καθησυχασμού και σε έκανε να νιώθεις ότι είσαι στο σωστό μέρος.
Σύντομα κάναμε φίλους στο νησί, μάθαμε για τα μονοπάτια που ενώνουν θάλασσα και στεριά και σε πάνε ως το ψηλότερο βουνό του νησιού τη Βίγλα ή για βουτιά στο Κατσούνι αλλά και για το όρος Κάλαμος - που αν δεν επισκεφθείς τότε δεν έχεις δει τίποτα - τον δεύτερο μεγαλύτερο βράχο της Μεσογείου μετά το Γιβραλτάρ, όπου ο κόσμος ανεβαίνει το απόγευμα και περιμένει μέχρι το πρωί στο παρτέρι της Παναγιάς της Καλαμιώτισσας για να απολαύσει την μαγική ανατολή του ήλιου. Κάθαρσις.
Οι λόκαλς μας μίλησαν για τις διάσημες παραλίες του Ρούκουνα, των Αγίων Αναργύρων και της Φλαμουρούς, αλλά και για το ταβερνάκι της Μαργαρίτας στο Κλεισίδι που ακόμα και τώρα αποτελεί ένα από τα ‘’πρέπει’’ του νησιού, αν θες να γευτείς ντόπια προϊόντα όπως το αναφιώτικο τυρί, εξαιρετικές πρώτες ύλες και φυσικά να κάνεις φίλους.
Το βράδυ έχουμε ραντεβού στο Αρμενάκι. Εκεί, όπου το φαγητό γίνεται γλέντι που δε γνωρίζει παρέες, με τις πενιές του Μάρκου να δίνουν ρυθμό. Η συνέχεια έχει δύο δρόμους, ή πας στον Μύλο για ποτάκια ή αν έχεις ακόμα δυνάμεις περιμένεις να δώσει σήμα η κεραία με το κόκκινο φωτάκι και να κατέβεις στις Μάντρες, εκεί που κάποτε μάντρωναν ζώα, εσύ θα χαθείς μέσα σε έναν ανελέητο χορό στο πιο cool καταφύγιο των Κυκλάδων. Ακόμα μου φαίνεται πολύ παράξενο πως ένα τόσο μικρό νησί με τρεις - τέσσερις επιλογές διασκέδασης όλες κι όλες, καταφέρνει να σε κρατάει ξύπνιο μέχρι το πρωί ζώντας την καλύτερη ζωή σου.
Δυο καλοκαίρια με βρήκαν να περιπλανιέμαι στα λευκά σοκάκια της, άλλοτε μεθυσμένη και καρδιοχτυπημένη και άλλοτε νηφάλια και ήρεμη και μια νύχτα μου έκανε την τιμή να χαζέψω για αρκετά λεπτά τον έναστρο ουρανό της αφού ένα blackout είχε ρίξει το νησί στο μαύρο δημιουργώντας μια στιγμή ευτυχίας στον χρόνο για εμάς τους τυχερούς που αμέριμνα πίναμε το ποτό μας.
Απλή, αγνή, απάτητη, μακριά από την πολυκοσμία, με τους δικούς της χρόνους, μοναχική, αλλά και συνάμα φιλική η Ανάφη ξέρει πώς να σε αγκαλιάσει χωρίς να σε κρίνει.
Μου θύμισε τους στίχους του Cohen “ You were talkin' so brave and so sweet” - έτσι ακριβώς ‘’μιλάει’’ ετούτος ο τόπος, γενναία, αλλά τόσο γλυκά."