editor: Thanos Kyratzis
Σε προειδοποιούμε το κείμενο που θα ξυπνήσει τις καλοκαιρινές σου αναμνήσεις, μέσα στον Δεκέμβριο.
Ένα κείμενο σε συνεργασία με RIZESFEST.
Ένα καλοκαίρι πέρασε και στον απόηχο του, καθόμαστε σε μία ταράτσα και κάνουμε έναν απολογισμό -okey, ίσως έχει λίγο κρύο παραπάνω και καθόμαστε απλά και ταπεινά δίπλα στο παράθυρο-. Άλλοι μετράν πανηγύρια σε νησιά ή βουνά, άλλοι μέρες με κλειστό κινητό, άλλοι ταινίες σε θερινά, άλλοι παγωτά. Το καλοκαίρι έχει πολλά πρόσωπα, είναι στην μουσική, στις ταινίες, στα βιβλία και σε νέες ή παλιές παρέες, που ανταμώνουν σ'αυτό το ξέγνοιαστο background με κλασσικά 00s' tunes να παίζουν από πίσω, κι αυτό το καλοκαίρι. Αν κι όλα αυτά τα «πρόσωπα» είναι ξεχωριστά, στο τέλος των απολογισμών που αναφέραμε πιο πριν, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στα φεστιβάλ, το μόνο «φρούτο» του καλοκαιριού στην Ελλάδα, που όλοι με κάποιον τρόπο απολαμβάνουν.
Τα φεστιβάλ δεν είναι ένα σφηνάκι πολιτισμού.
Ναι, είναι οι συναυλίες, οι παραστατικές τέχνες και οι μουσικές που μαθαίνουμε, αλλά όσο περισσότερο πάμε, καταλαβαίνουμε ότι τα φεστιβάλ είναι ο κόσμος τους: οι συμμετέχοντες, οι διοργανωτές και το κοινό. Όλοι μαζί, με το τι περιμένουν, τι ετοιμάζουν και τι ζουν, με το μοναδικό τρόπο που το λαμβάνουν και το κρατούν μετατρέπουν κάθε φεστιβάλ σε έναν πίνακα πουαντιγισμού (στα αγγλικά pointillism, αυτοί οι πίνακες που αποτελούνται από μυριάδες κουκκίδες, που όλες μαζί συνθέτουν το έργο τέχνης).
Πώς διαμορφώνεται, όμως, αυτός ο πίνακας; Και με ποιόν τρόπο γίνονται τα φεστιβάλ, και σε συνέχεια οι άνθρωποι τους, να δημιουργούν αυτόν τον «πίνακα» που να μας κάνει να θέλουμε να τον βλέπουμε κάθε καλοκαίρι ή κάθε χρόνο. Αποφασίσαμε να βρούμε την απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις, όχι σε ένα χρόνια εδραιωμένο φεστιβάλ∙ αντίθετα, βρήκαμε ένα νέο φεστιβάλ, το οποίο διοργανώθηκε πρώτη φορά φέτος και βλέποντας την ανταπόκριση, τον ενθουσιασμό και τις προσωπικές μας εντυπώσεις, ήρθε για να μείνει.
Το ΡΙΖΕΣ ΦΕΣΤ είναι ένα πανηγύρι, ένα γλέντι, ένα φεστιβάλ που έγινε την Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη, στη Sonik Arena με τους Θράξ Πανκc, τους Γκιντίκι, τους Γιαγκίνηδες και τη Βάσω Βασιλειάδου, και πολύ κόσμο που παρευρέθηκε.
Αφού, λοιπόν, το Ρίζες Φεστ έκανε δυνατό ποδαρικό, απευθυνθήκαμε στους διοργανωτές για να μας πουν πως ένα φεστιβάλ από ιδέα γίνεται πράξη και από πράξη γίνεται κόσμος.
Let's talk.
Πώς θα περιγράφατε τις ρίζες σε κάποιον που δεν έχει δει ποτέ τη σελίδα σας στο instagram; Ποιές είναι οι αξίες σας και πώς προέκυψε η ιδέα της δημιουργίας της;
Οι Ρίζες ξεκίνησαν σχεδόν τυχαία κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας. Η ιδέα ήρθε από τον Ανδρέα, τον άνθρωπο πίσω από το Κασετόφωνο. Αρχικά, ήταν να γίνει το μικρό αδερφάκι του, μια σελίδα για παραδοσιακή μουσική. Όταν όμως έγινε το πρώτο post με την ερώτηση “τι είναι ρε παιδιά οι ρίζες μας;”, η ιδέα πήρε τελείως άλλες διαστάσεις. Μπορούμε πλέον να πούμε πως είμαστε μια ψηφιακή απεικόνιση της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας και ένα πολύ δυνατό community, που χτίστηκε μέσα από τις κοινές μας αναμνήσεις. Αποστολή μας είναι, να κρατήσουμε ζωντανό κάτι που χάνεται. Όχι με την παρελθοντολαγνική, ούτε με τη λαογραφική χροιά που συνηθίζεται αλλά με μια σύγχρονη ματιά, πάντα με τη σκοπιά της ανάμνησης και εκεί που συναντιόμαστε όλοι μαζί, στα social.
Τις ιστορίες που αφηγούνται οι εικόνες σας τις σκέφτεστε εσείς ή είναι μία ανοιχτή επικοινωνία με το κοινό της σελίδας;
Καθημερινά λαμβάνουμε εκατοντάδες φωτογραφίες από ακολούθους της σελίδας μας. Από αυτές γίνεται μια επιλογή και ανεβαίνουν στον λογαριασμό μας. Κριτήρια είναι πάντα δύο. Η αισθητική της φωτογραφίας και η ανάμνηση που μπορεί να μας προκαλέσει. Όλα είναι θέμα έμπνευσης. Βλέπουμε κάτι, μας χτυπάει μια χορδή, γράφουμε την ιστορία από κάτω. Δεν έχουμε προγραμματίσει ποτέ κάποιο post, δεν έχουμε κανέναν στόχο “πόσα post θα ανεβάσουμε, πότε, πόσα stories”, καθώς έτσι δεν υπάρχει δημιουργικότητα και μεράκι. Και κάπως έτσι έχουμε μπερδέψει τελείως τον αλγόριθμο.
Πώς προέκυψε η ιδέα του ΡΙΖΕΣ ΦΕΣΤ ; Και πως φτάσατε ως την υλοποίησή του;
Η ιδέα του φεστ υπήρχε από την καραντίνα ακόμα. Αν ανατρέξετε, υπάρχουν και post του 2020 που λένε “μακάρι σε δυο χρόνια να πιαστούμε χέρι χέρι”. Υπήρχε δηλαδή στο μυαλό μας σαν ιδέα ότι θέλουμε να σμίξουμε. Οι συγκυρίες βέβαια δεν το επέτρεπαν. Φτάσαμε στην υλοποίηση με τη βοήθεια μια άλλης ομάδας παραγωγής festival και η απόφαση ήταν θα λέγαμε “της τελευταίας στιγμής”.
«Τα φεστιβάλ είναι ο κόσμος τους» - οι συμμετέχοντες, οι διοργανωτές, οι καλλιτέχνες- Συμφωνείτε; Πώς το αισθανθήκατε εσείς αυτό στο δικό σας φεστιβάλ, που φανταζόμαστε ότι έχει πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα κυρίως λόγω της δράσης Ριζών;
Ο κόσμος κάνει τα φεστιβάλ. Συμφωνούμε απόλυτα και το βιώσαμε ακριβώς έτσι. Αρχικά να αναφέρουμε πως για εμάς ήταν πολύ συγκινητική στιγμή να βλέπουμε τους ακολούθους της σελίδας μας να παίρνουν σάρκα και οστά και να μαζεύονται στον ίδιο χώρο. Είναι τελείως διαφορετική αίσθηση να βλέπεις ένα νούμερο (134 χιλιάδες ακόλουθοι) και κάτι εντελώς διαφορετικό να βλέπεις κάποιους από αυτούς να πιάνονται χέρι χέρι για Ικαριώτικο. Νιώσαμε τεράστια ευγνωμοσύνη για την προσέλευση και χαρήκαμε πάρα πολύ γιατί ο κόσμος που ήρθε, σεβάστηκε τον χώρο, συνυπήρχε με ευγένεια, κινούνταν και χόρευαν σχεδόν ευλαβικά.
Πώς τελικά αποτυπώθηκε η ταυτότητα σας στο πρόγραμμα;
Χρειάστηκε μια σειρά λαμπάκια πανηγυριού, πάνω από τη σκηνή και τίποτε άλλο. Το ΡΙΖΕΣ ΦΕΣΤ άνοιξε η Βάσω Βασιλειάδου με την μπάντα της. Αξίζει να σημειώσουμε πως στο παρελθόν έχουμε γλεντήσει σε πολλά μαγαζιά που έχει εμφανιστεί στην πόλη μας τη Θεσσαλονίκη κι έτσι για εμάς είχε ιδιαίτερη σημασία που ήταν μαζί μας, μιας και αποτελεί μέρος των φοιτητικών μας αναμνήσεων. Τη στιγμή που έπαιξαν τον πρώτο Ικαριώτικο η Βάσω είπε “ μακάρι να βλέπατε αυτό που βλέπουν τα μάτια μου από εδώ πάνω”. Τρεις χιλιάδες κόσμος σε έναν κύκλο. Κι εμείς σε μια γωνιά ρίχναμε το πρώτο μας δάκρυ. Στη συνέχεια ανέβηκαν στο πάλκο οι Γιαγκίνηδες. Δύο νέοι μουσικοί του δρόμου, που αν έχεις ζήσει ή έρθει στη Θεσσαλονίκη σίγουρα τους έχεις πετύχει κάπου στην Αγίας Σοφίας. Έπαιξαν τα ρεμπέτικά τους και ο κόσμος άρχισε ήδη να ιδρώνει από χορό. Στις Ρίζες μας ενδιαφέρει πολύ να αναδεικνύουμε νέο κόσμο που ασχολείται με την παράδοση και ξεκινώντας από την πόλη μας, δεν θα μπορούσαν να λείπουν.
“Τελικά, οι ρίζες μας είναι όντως δυνατές”
Όταν ήρθε η ώρα των Γκιντίκι και συγκεκριμένα όταν έπαιξαν τον Αφούση, ανεβήκαμε κι εμείς στη σκηνή για να δούμε τι γινόταν από κάτω. Το γλέντι που είχε στηθεί και τα χαμόγελα που βλέπαμε, είναι κάτι που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Εκείνη τη στιγμή ανεβάσαμε ένα story και γράψαμε “Τελικά, οι ρίζες μας είναι όντως δυνατές”. Τέλος, στους ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC το φεστ είχε λάβει εκστατικούς ρυθμούς με τους μισούς να χορεύουν σαν τα κατσίκια punk και τους άλλους μισούς να σέρνουν αυθεντικά θρακιώτικα. Αυτή η μίξη, είναι κι αυτή #rizesmas.
Τι είδους μουσικής είχε το πρόγραμμα;
Από ρεμπέτικα μέχρι ηπειρώτικα και από νησιώτικα μέχρι θρακιώτικα. Σε αυθεντικές και σε πειραγμένες εκτελέσεις.
Τα τοπικά πανηγύρια (μικρότερου ή μεγαλύτερου βεληνεκούς) έχουν για εσάς ομοιότητες με τα οργανωμένα φεστιβάλ; Εσείς προσπαθήσατε να είναι η εμπειρία σαν ένα μεγάλο πανηγύρι; Έτσι φάνηκε!
Το πανηγύρι όπως το ξέρουμε, θέλει έναν πλάτανο, μια πλατεία χωριού, κάτι. Στις Ρίζες αυτό που κάνουμε εδώ και 2,5 χρόνια, είναι να φέρνουμε το χωριό που δεν έχεις εκεί που το θέλεις, στο κινητό σου. Έτσι και με το ΦΕΣΤ, φέραμε το πανηγύρι του καλοκαιριού που τελείωνε, στο μέρος που δεν το έχεις, στην πόλη. Άρα ναι, ένα οργανωμένο φεστιβάλ στην πόλη, μπορεί να έχει ομοιότητες με ένα πανηγύρι, γιατί έχει να κάνει με την πρόθεση, τη διάθεση και τι σε φέρνει σε αυτό.
Νιώθουμε ότι τα φεστιβάλ δίνουν στο κόσμο μία ανάσα κοινωνικού πολιτισμού, καθώς δίνει τη δυνατότητα να μοιραστούμε μία ολοκληρωμένη εμπειρία, με εντελώς άσχετους φαινομενικά και τελείως άγνωστους ανθρώπους.
Κάποια ιστορία που θα θέλατε να μοιραστείτε από εκείνη την ημέρα;
Θα μοιραστούμε κάτι που μας μοιράστηκε φίλη μας. Είχε έρθει στο ΦΕΣΤ με τη μαμά της. Στον πρώτο Ικαριώτικο, λοιπόν, πήγαν να μπουν σε έναν κύκλο και ρώτησαν “είστε οκ να μπούμε κι εμείς ή είστε φίλοι και σας χωρίζουμε;”. Η απάντηση ήταν “ όλοι είμαστε φίλοι στις Ρίζες μας”.
Είναι για εμάς βαθιά συγκινητικό να συνειδητοποιούμε πως κάναμε ανθρώπους να νιώθουν ότι ανήκουν σε ένα κοινωνικό σύνολο, που τους ενώνει το ότι ταυτίστηκαν με τον ίδιο τρόπο γύρω από τις ιστορίες που λέμε εδώ και δύομισι χρόνια σε έναν λογαριασμό στο Instagram.
Έχετε σχέδια για τα επόμενα;
Σίγουρα θα υπάρχουν επόμενα. Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στην έμπνευση που προαναφέραμε.
Μέσα στο καλοκαίρι, βγαίνουμε στους δρόμους για βρούμε μία νέα μουσική, μία επιστροφή στη ξεγνοιασιά και μία αντάμωση με ό,τι μας αρέσει να ζούμε. Μέσα στο χάος των δρόμων, των μουσικών και των ξενυχτιών εμείς, οι άνθρωποι των φεστιβάλ καταλήγουμε να βρισκόμαστε, να μπλεκόμαστε και όλοι μαζί, από τη σκηνή ή από τα καθίσματα, να κάνουμε κάθε φεστιβάλ αυτόν τον πίνακα, ο κάθε άνθρωπος με τη κουκκίδα του, πριν, μετά ή κατά τη διάρκεια των φεστιβάλ.
Και να θυμόμαστε ότι, μπλεγμένες είναι και οι ρίζες, αλλά πάντα βρίσκουν το δρόμο τους και πάντα προσπαθούν να πάνε πιο βαθιά. Αρκετά μιλήσαμε για φεστιβάλ. Ας τα πούμε σ'ένα από τα επόμενα.
Stay connected with RIZESMAS + RIZESFEST.
