editor: Christiana Athanasiadou
I'm not going to sacrifice my mental health to have a perfect body.
-Emily Francos
A letter to my body.
Ως άνθρωπος δρω κατά 99.9% με συναισθηματικά κίνητρα. Έτσι, θα γράψω κι αυτό το κείμενο. Πριν από λίγο έκλεισα ένα podcast για την ανορεξία και με το που τελείωσε, είχα ξεκάθαρη εικόνα του τι θέλω να γράψω. Είναι κάποιες ιστορίες που δύσκολα αρχίζεις να λες. Όταν τελικά αποφασίζεις να το κάνεις, λυτρώνεσαι.
Δεν έχω κάποια σχετική εμπειρία γύρω από το θέμα της ανορεξίας. Ούτε κάποια φίλη μου έχει. Προσπάθησα να μπω για λίγη ώρα στο μυαλό ενός ανορεξικού και δεν άντεξα. Σκοτεινές πλευρές λίγο ή πολύ κρύβουμε όλοι, αυτό που μας χαρακτηρίζει -τελικά- είναι το πώς τις διαχειριζόμαστε. Η σχέση μου με το φαΐ τους τελευταίους μήνες ήταν αρκετά προβληματική. (Ούφ!) Στην πρώτη καραντίνα ζύγιζα περίπου 59 κιλά και σήμερα 51.5. Όχι από επιλογή. Σε μία πρωτόγνωρη συνθήκη εγκλεισμού και στρες έκλεισε το στομάχι μου.
Παρέλειπα γεύματα. Αμελούσα τη διατροφή μου και αγνοούσα την αξία της. Φυσικά, οι προτεραιότητες μου ήταν άλλες και τα δύο διαλείμματα έγιναν ένα και μετά κανένα, το smoothie έγινε καφές και ο καφές έγινε δεύτερος καφές. Το απογευματινό έγινε βραδινό κ.ο.κ.
Οι μήνες πέρασαν και χωρίς να το καταλάβω έμεινα όπως κάποιοι διακριτικά θέλησαν να μου πούνε «μισή». Δε με ενοχλούσε καθόλου η εικόνα μου. Με ενοχλούσε (ως γνήσιο control freak) ότι γνώριζα πολύ καλά πως δεν ήταν επιλογή μου. Δεν τα έχασα επειδή ήθελα. Τα έχασα επειδή αμέλησα την αξία της διατροφής.
Η πιο δύσκολη φάση ήταν αυτή της συνειδητοποίησης. Όταν οι αλλαγές γίνονται μέρα με την μέρα φαντάζουν μηδαμινές και αυτονόητες. Εφτά μήνες μετά συνειδητοποίησα πως κάθε άλλο παρά μηδαμινές και ασήμαντες ήταν αυτές οι αλλαγές (τους χαρακτηρισμούς «κανονικές», «φυσιολογικές» δε θα τις χρησιμοποιήσουμε σ’αυτήν την κολεξιόν).
Η ευεξία μας συνειδητοποίησα, αν και νόμιζα πως ήδη τα ξέρω, πως είναι μία ισορροπία μεταξύ τους προγράμματος, της ψυχικής υγείας και της σωματικής. Αυτή η συνειδητοποίηση, λοιπόν, ήταν δύσκολη γιατί έπρεπε να σκεφτώ τι κάνουμε τώρα; Από πού ξεκινάω; Έκανα φυσικά το άλλο μεγάλο λάθος να θεωρήσω το σώμα μου αδύναμο επειδή είχε αδυνατίσει. Ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει, το σώμα μας είναι σύμμαχος, έτοιμο να μας υπερασπιστεί -σχεδόν πάντα-.
Πέρασα σίγουρα έναν μήνα να σκέφτομαι από πού να αρχίσω. Διατροφή ή γυμναστική; Γυμναστική ή διατροφή; Κάπως με τρόμαζε η ιδέα πως είμαι πλέον ντεφορμέ. Εγώ που έκανα 15 χλμ. ποδήλατο και κολυμπούσα κάθε μέρα. Βέβαια, ίσως το ζήσατε κι εσείς, κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους να μη βρίσκετε κίνητρο για κάτι.
Το initial push τελικά μου ήρθε ένα πρωί. Με το που άνοιξα τα μάτια μου θυμήθηκα τον Οκτώβρη του 2019, τότε που μεταξύ πολλών μετακομίσεων το σώμα μου δε με πρόδωσε στιγμή και με θυμάμαι να λέω «Δείξ’του επιστοσύνη. Έχετε κάνει πολλά μαζί ήδη!». Σιγά σιγά, ξεκίνησα να περνάω χρόνο στο mat και πάλι, στην αρχή χωρίς σταθερό πρόγραμμα. Μετά ξεκίνησα νέα προγράμματα με νέους ανθρώπους, τους οποίους ευχαριστώ. Λίγο αργότερα, η σωστή διατροφή ήταν πια ανάγκη και όχι επιλογή. Η γυμναστική μου άνοιξε την όρεξη. Η οθόνη πλέον κλείνει όταν τρώω.
Photo: Unsplash - Emiliano Vittoriosi
Γράφω αυτό το κείμενο γιατί κάποιος μπορεί να έζησε το ίδιο και θέλω να του πω πως ένα βήμα τη φορά αρκεί. Με αφορμή τα διαφορά “to have a summer body you just need a body” ας μιλήσουμε ανοιχτά. Κανένα είδος έκθεσης δεν είναι όλες τις ώρες το ίδιο εύκολο. Καταρχάς όταν έρχεται η ώρα της έκθεσης μάλλον αυτόματα, ή με κάποια λεπτά χρονοκαθυστέρηση έρχεται η στιγμή της σύγκρισης. Η σύγκριση αυτή μπορεί να μην είναι καν με άλλους ανθρώπους και σώματα, μπορεί να είναι με χτες ή με το περασμένο καλοκαίρι. Με εμάς τους ίδιους ή με τους άλλους. Και γίνεται αυτόματα. Και πρέπει να δουλέψεις για να μη γίνεται. Αλλά σου αξίζει να μη σε συγκρίνεις με τίποτα και με κανέναν. Αυτό θέλω να σου πω.
Dear body, περάσαμε πολλά για να φτάσουμε ως εδώ και το ξέρουμε μόνο εμείς. Σ’ ευχαριστώ που δε με προδίδεις και σου ζήτω συγνώμη για τις φορές που σ’αδικώ και σε άφησα νηστικό. Τις φορές που γυρνούσα από το σούπερ μάρκετ με 3 σακούλες ψώνια με έφτασες σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορούσες. Dear body, δε σε φρόντισα, όπως σου άξιζε αυτούς του μήνες, και κυρίως δεν άκουσα τις ανάγκες σου. Σ’ευχαριστώ γιατί με ταρακούνησες και μου έμαθες να θέτω τις σωστές προτεραιότητες. Και με ξανά σήκωσες και ξανά κάναμε γιόγκα μαζί και θυμόσουν τα πάντα.
Christiana
Το κείμενο γράφτηκε το Μάιο του 2021 και δημοσιεύτηκε στο Summer Book, τον Ιούλιο 2021.
24/11/2021: Σήμερα, πολλούς μήνες μετά κι έχοντας περάσει αυτήν την περίεργη κατάσταση, έχοντας φάει τον αγλέορα και με ανοιχτό στομάχι θα σας πω ότι δεν μπορεί κάτι να αλλάξει την καθημερινότητα σου τόσο πολύ όσο η σωστή διατροφή.
